Nga Qëndresa Zaimi Bojaxhiu
(masal pusal ben bilmem,bilırsamda divermem)
po du me u kthy mbrapa n’kohë
me bo çka kurrë s’kom bo!
po du jetën pa televizion
e aq ma pak,pa telefon
me e bo saqin gati për fli
e kur vjen nata, me u pa veç me qiri
as rrymë spo du me pas
se “modernizimi” kryt po ma plas
po du me shkel’ n’lloq e gjelbrim
du me ja pa Hanës at’ shkëlqim
po du kule me vesh
e komve çorapat me lesh
po du krelan me duqa
po e du dhomën pa kauqa
e shtrime veç me shilte
çdo t’dytën dit’ me hangër pite
spo du kerr,po du pajton
po e du nanën që n’djep ninulla m’knon
po du tezet e hallat me m’kallxu p’rralla
me u ul’ afër shporetit si përpara
po du prej qeremides me do byber t’kuq
afër njoni-tjetrit me u ul’ quq
prej lloqit qyfte me bo
prej pulave t’oborrit me përzhit vo
me sërqa me lujt
e t’keqen askujt
po du uj’ me nxjerr prej bunarit
e drujt me i zbrit prej magarit
edhe lopën po du me e mjel
me shku ne Toukbahqe verë për verë
mafezin n’kry me e qit
tan ditë n’bari me nejt shtrit
edhe yjet natën me i pa
e fmijt me kusi me i la
ooo po du long me speca
e ujë krroji derisa t’ëm kalon etja
po du oborrin me e pas me kapigjik
e motrën teme me e pas kojshik
krejt mahallën akraba
dashni t’sinqert si ktyneherit sdi a ka
du n’sokak ma lujt
te tezja e daja me shku me bujt
du me m’ardh familja për Bajram
e me hangër pitajka t’nxehta për Ramazan
fjalt e plakave me i ngu
e me jorgan t’mëndafshit me u mbulu
dhamt e arit e qystek
bakllavës me i qit sherbet
qejzin në sandëk me e shti
e tentenen me ja qit përmbi
po du shpijën e vogël me qerpiq me e maru
pak jemek kojshikes me i qu
edhe ne mutvak po du me hi
speca turshi me shti
po du me u vesh edhe me dimija
e me bo hyzmet te shpija
po du me sabah Ezanin me e ndi
se n’shpirt po m’jep qet’si
rrugën me kalldërma po e du
e macat mbi kulm t’shpis me m’kalu
po du qysh e ka fal I Madhi Zot
natyrshmërinë në kët’ Botë
oh e di qe asnjo mo nuk bohet
e as koha mbrapa nuk kthehet
t’paktë t’kishim qenë qysh duhet
që sinqeriteti e modestia të ruhet
miqt e hajrit afër me i pas
me i rujt e me i dasht
ftyrën mos me e shitë “për pes pare”
e me e jetu jetën pa marre
bile pak terbije me kallxu
prindërit me i dasht e me respektu
të dijshmit fjalën me ja ngu
e nevojtarin me e ndihmu
e di që ka hala njerëz t’mirë
edhepse jetojm’ n’kohë t’vështir’
shpresën nuk du me e hup
veç për t’mirën po du me u lutë. /Familjadheshendeti.com
