Shtëpia e fëmijërisë
Do të doja të kthehesha në shtëpinë time të fëmijërisë dhe të gjeja të njëjtit njerëz, të njëjtat hapësira.
Të njëjtat ngjyra dhe drita në perëndim të diellit, të njëjtat zëra.
Kur mërzitesha dhe mezi prisja të dilja, kur shikoja retë në çati në verë duke vrapuar kushedi ku.
Kur fqinjët e mi ndiznin zjarre dhe përmbytënin lagjen me tym.
Kur kishte gjithmonë shumë në dhomë dhe nuk kishte asnjë moment qetësie.
Kur mami më pastronte me atë furçë të fortë dhe unë qaja.
Kur luanim në baltën në kopsht
Kur thjesht nuk mund të duroja asgjë nga këto …
Sot do të doja të kthehesha.
Sepse nuk e kupton qe lumturinë e ke ne dorë ndonjëherë dhe e injoron dhe e shkel.
Epo, do të doja të kthehesha, sepse nuk do t’i kem më kurrë ato momente të qetësisë së përditshme, do të doja t’i ripërjetoja përsëri, të mund t’i shijoja plotësisht dhe të shikoja gjithçka mirë, për herë të fundit, që zgjat përgjithmonë.
Në vend të kësaj disa qoshe të shtëpisë janë mjegulluar tani, aroma e darkës duket se më shpëton, çfarë erë më kishin çarçafët?
Mbyll sytë dhe jam sërish gjashtë vjeç, në shtratin e prindërve të mi, dhe gjithë pjesa tjetër e jetës sime që kam jetuar deri tani, nuk ishte gjë tjetër veçse një ëndërr e gjatë.♥️
